Mild ouderschap: sommige mama’s en papa’s gaan er helemaal voor, anderen nemen er alleen bepaalde dingen van over, en weer anderen kunnen er zich niet meteen in vinden. 

Ik las al verschillende boeken die rechtstreeks of onrechtstreeks over mild ouderschap gaan. Zo wijzen zowel Alfie Kohn (een Amerikaans schrijver, socioloog en docent), Aletha Solter (een Amerikaans-Zwitserse ontwikkelingspsychologe) als Nina Mouton (een Belgische psychologe) bijvoorbeeld op de voordelen ervan op verschillende terreinen binnen de opvoeding. 

Maar wat houdt dat milde ouderschap precies in? Ik licht het graag toe en vertel er meteen bij waarom ben ik er fan van ben, zeker aan tafel.

Mild ouderschap …

Zoals Nina Mouton schrijft in haar boek Mild Ouderschap, zoeken we bij mild ouderschap naar mildheid voor onszelf, voor onze kinderen en voor onze omgeving. De zoektocht is het doel op zich, er is geen eindpunt. En net dat werkt bevrijdend. Want het moet helemaal niet perfect zijn. Jij moet niet perfect zijn. Je kinderen ook niet. Zolang het maar authentiek is. Zolang het maar jóuw ouderschap is. Mild ouderschap brengt rust voor jezelf en je kinderen, en die rust straalt af op het hele gezin.

… ook aan tafel 
Ook aan tafel zorgt mildheid voor de nodige rust. Je zal merken dat kinderen dan bijvoorbeeld sneller geneigd zijn om nieuwe dingen te proberen. Ik deel graag wat praktische tips voor wie dat milde ouderschap aan tafel wil toepassen.

1. Volg je kind

Een kind weet zelf het best wanneer het honger heeft en hoeveel het wil eten. Door je zoon of dochter te volgen, vermijd je onder meer dat je de maag van je kindje uitrekt. Jij bepaalt wel wat er op tafel komt, en dat zijn bij voorkeur enkel gezonde dingen. Daaruit mag je kindje dan zelf kiezen wat het eet en wat niet. 

Een tip? Zorg ervoor dat er steeds iets op tafel staat dat je kindje lust, want zo vermijd je stress. Wil je zoon of dochter die sperzieboon echt niet op zijn of haar bord, omdat dat toch wat te spannend is? Haal de boosdoener er gerust af en zet hem in een apart kommetje op tafel. 

Heeft je kindje geen zin om iets nieuws te proeven? Probeer dan voor ogen te houden dat een kind dwingen tot proeven geen zin heeft voor de leeftijd van vier jaar. Iets willen forceren leidt alleen maar tot een machtsstrijd – een die je bovendien niet kan winnen, en die nodeloos veel stress met zich meebrengt. En als je even naar jezelf kijkt: nieuwe dingen aanleren in een stresssituatie is vaak geen succes, toch?

Pas vanaf vier jaar beginnen kinderen hun gedrag aan te passen aan de wensen van anderen. Pas dan zullen ze jou dus een plezier willen doen door iets te proeven. Voordien willen ze dat gewoon nog niet, en dat is helemaal oké.

Wil je kindje niet mee aan tafel, maar zit het wel graag aan zijn eigen tafeltje of op een bankje in de tuin? Waarom ook niet! Eten mag gezellig en leuk zijn.

2. Volg je gevoel

Je kent ze vast wel, de vele stemmetjes in je hoofd die klakkeloos herhalen wat je ooit geleerd hebt of zelf voorgedaan kreeg. Ze zitten zo ingebakken in je systeem dat je ze bijna niet in vraag durft te stellen, ook al zegt je gevoel misschien iets anders. Nina Mouton heeft het wel eens over die ‘inner voices’. Ze raadt aan om ze bewust te ontdekken en mild te benaderen – een prima tip, ook wat de eetgewoonten van kinderen betreft. Mij gaf dit in ieder geval de nodige rust.

Enkele voorbeelden?

• “Je krijgt pas een dessert als je bordje leeg is.” 
  tegenover
   “Als we een dessert eten, mag je daar gerust plaats voor laten.”
• “Je moet je bord leegeten, anders ben je onbeleefd.” 
  tegenover 
  “Je mag zelf bepalen hoeveel je eet.”
• “Je moet netjes eten, anders ben je onbeleefd.” 
  tegenover 
  “Je mag je eten en de 1001 nieuwe structuren, kleuren, geuren en smaken die daarbij horen langzaam en spelenderwijs ontdekken.”
• “Je moet alles proeven en van elke groente minstens drie hapjes nemen, anders ga je nooit verschillende dingen leren eten.” 
  tegenover 
  “Je hebt tijd om ook de wereld van het eten te leren kennen.”

Je voelt vast het verschil!

3. Bekijk alles op de lange termijn

Alfie Kohn raadt aan om langetermijndoelen voor kinderen in het vizier te houden en je niet te[LX2] focussen op kortetermijndoelen. Zo is het beter om hen te helpen opgroeien tot verantwoordelijke en zorgende personen, in plaats voortdurend bezig te zijn met gehoorzaamheid.

Ook jij hebt wellicht een aantal waarden en normen die je graag meegeeft, maar waarvan je natuurlijk niet verwacht dat je kindje ze meteen feilloos toepast. Voor eten geldt net hetzelfde. Als je het bijvoorbeeld heel belangrijk vindt dat je kind veel lust of de tafeletiquette kent, vraagt dat tijd, herhaling en oefening. Zoiets krijg je niet geleerd op één maaltijd, en zelfs niet na een week. De ene dag wil je kindje misschien wel nieuwe dingen proeven, maar weigert hij om met zijn vork te eten. De andere dag is het misschien omgekeerd: hij eet netjes met zijn vorkje, maar prikt daar alleen op waar hij zin in heeft en wat hij al kent.

‘Choose your battles’ om rust te creëren tijdens de dagelijkse eetmomenten en bekijk alles op de lange termijn. Je kinderen wonen vaak tot hun achttien jaar bij je in, dus je hebt nog heel wat tijd om hen aan tafel mee te geven wat voor jou belangrijk is! 😉

4. Wees ook mild voor jezelf

Het is niet evident om vandaag als ouder al je rollen en taken te combineren. Bovendien komen er enorm veel meningen over voeding, goede raad en misleidende reclame op je af, waardoor je soms door de bomen het bos niet meer ziet. Wees dus gerust ook mild wat jouw ideale dagelijkse kookgewoontes betreft.

Elke dag vers eten op tafel toveren is vaak niet haalbaar. Gelukkig vind je vandaag veel gezonde, lekkere en kindvriendelijke kant-en-klare dingen in de (bio)winkel. En ook die zijn dik oké. Een grote pot soep en wat groenteschijfjes in de koelkast: je zal zien dat het in ieder geval heel wat rust en vertrouwen brengt. En laat dat nu net twee belangrijke ingrediënten zijn van elk leerproces.

5. Imperfectie is dik oké

Het is dus aan jou als ouder om je kindje gezonde opties aan te reiken aan tafel en zelf het goede voorbeeld te geven. Maar daarna is het aan hem, en perfectie nastreven is nergens voor nodig. Laat die mooi gedekte, altijd propere tafel maar los, net als het beeld van jouw kindje dat alles lust, nieuwe dingen wil proeven én netjes met mes en vork eet. Veel belangrijker is jouw aanwezigheid. “Children need connection, not perfection”, toch?

Succes!

Dit blogbericht is geschreven voor kinderen die zich normaal ontwikkelen. Maak je je toch zorgen om de eetgewoontes, het gewicht of de ontwikkeling van je kind? Neem dan zeker contact op met de kinderarts of een kinderdiëtiste.